narodziła się 5 tys. lat temu; wpływ na nią miało panujące w chiń. wierzeniach i filozofii (tao, buddyzm i zen) przekonanie, że człowiek jest cząstką natury i kosmosu. Chińskie ogrody są miniaturowymi odbiciami pejzażu, skalą dostosowane do wielkości zabudowań (pałacu lub domu), tworzą krajobrazowe scenerie o zróżnicowanych nastrojach, pełne symboli i metafor. Każdy element kompozycji ogrodu ma swoje znaczenie i cel; szatę roślinną tworzą pojedyncze drzewa o wyszukanych kształtach (górskie sosny, płaczące wierzby, tuje, bananowce, miłorzęby), liczne kolorowo kwitnące krzewy (magnolie, kamelie, azalie), zwarte kępy bambusów, rośliny płożące, mchy, porosty; niewiele jest kwiatów (przeważnie na wodzie - lotosy i nenufary), nie ma klombów i rabat. Nieodzownym elementem chińskiego ogrodu jest woda (jezioro o nieregularnym kształcie oraz strumyki, wodospady; ważnym elementem są kamienie (symbole długowieczności, przemijania czasu), ustawiane pojedynczo lub w grupach, dobierane pod względem kształtów i odcieni, oraz sztuczne skaliste wzgórza, tworzone z wydobytych z morza zerodowanych głazów (symbolizują wiatr i wodę - siły natury), z tajemnymi przejściami, grotami i widokowymi altanami na szczycie. Architekturę ogrodową stanowią pawilony (drewniane lub murowane), altany, mostki, galerie, kryte pasaże i tarasy; ścieżki wykładano barwnymi kamykami, cegiełkami lub terakotowymi płytkami, tworząc różne wzory, nawet z motywami roślinnymi, zwierzęcymi czy krajobrazami. Ch.sz.o. osiągnęła doskonałość za panowania dynastii Ming i Qing; z niej wywodzi się sztuka ogrodowa jap., wpłynęła też na rozwój założeń ogrodowych i parków w Europie w XVIII i XIX w. Najpiękniejsze tradycyjne ogrody zachowały się w Chinach w Suzhou i Szanghaju.
- SENTYMENTALNY STYL OGRODOWY, typ ogrodu krajobrazowego...
- WILANÓW, dawn. Milanów, Villa...