(kult.)
kierunek w teorii sztuki i krytyce, wg którego celem sztuki jest piękno (lub inne wartości artystyczne) samo w sobie; e. traktuje sztukę jako dziedzinę całkowicie autonomiczną, skupioną wyłącznie na swoich estetycznych zadaniach ("sztuka dla sztuki"), niezależnych od wartości poznawczych, etycznych czy dydaktycznych; czołowymi przedstawicielami e. byli, m.in. Th. Gautier, Ch. Baudelaire, O. Wilde, J. Ruskin, F. Schiller, E.A. Poe; w Polsce elementy e. można znaleźć w twórczości C.K. Norwida oraz artystów Młodej Polski, zwł. St. Przybyszewskiego i Z. Przesmyckiego-Miriama.