zasada kompozycyjna stosowana w malarstwie figuralnym i płaskorzeźbie, zgodnie z którą głowy wszystkich przedstawianych postaci, niezależnie od ruchu i pozy, znajdują się na jednym poziomie; nadawało to dziełu pewną rytmiczność, zwiększało dekoracyjność i monumentalizm. I. stosowano w płaskorzeźbach egipskich, babilońskich i asyryjskich, w sztuce greckiej (np. we fryzach), w sztuce starochrześcijańskiej, bizantyjskiej i romańskiej, rzadziej w gotyku.
IZOKEFALIZM
Nauki o sztuce