w malarstwie (niekiedy też w płaskorzeźbie) dążenie do stworzenia u widza wrażenia, że dany obraz (malowidło ścienne, płaskorzeźba) jest rzeczywistością, dalszym ciągiem otaczającego nas realnego świata. Wrażenie to osiąga się przez odpowiednie stosowanie skrótów, perspektywy i zasad światłocienia oraz przez wierne odtwarzanie barwy i materii postaci, przedmiotów, architektury czy krajobrazu. I. występował gł. w malarstwie ściennym (tzw. malarstwo iluzjonistyczne): freski pompejańskie, w okresie odrodzenia (A. Mantegna, Michał Anioł, Veronese), a zwł. w baroku na ścianach, plafonach i podniebieniach kopuł (A. Pozzo, P. da Cortona, C.B. Tiepolo). I. stosowany jest często w scenografii.
ASAM Cosmas Damian (1686-1739) i Egid Quirin, DEKORACJA TEATRALNA, RZYMU STAROŻYTNEGO SZTUKA, WCZESNOCHRZEŚCIJAŃSKA SZTUKA, MELOZZO, MANTEGNA, APOLLODOROS Z ATEN, BRAUN Matthias Bernhard, LANFRANCO, CZESKA SZTUKA
- iluzjonizm, (łac. ilusio = drwina,...
- perspektywa, (łac. perspectiva...
- barok w sztuce, w okresie b. nastąpił...