z czasów najwcześniejszych, sięgających neolitu, zachowały się wyroby ceramiczne oraz kamienne figurki kultowe: z czasów prekolumbijskich - typ chaty zw. bohio; kolonialna sz.k. była pod silnym wpływem sztuki hiszp. W XVI i XVII w. rozwijała się architektura sakralna (klasztory San Francisco i San Agostin w Hawanie, klasztor Klarysek w Santa Clara) w stylu mauretańskim, a także budownictwo militarne: fortyfikacje i warowne zamki (Hawana, Santiago de Cuba). W XVIII w. mocne były wpływy europejskiego, a zwł. hiszp. renesansu i baroku, które przywędrowały na Kubę z opóźnieniem; rozwija się architektura mieszkalna (charakteryst. typ domu z wewn. dziedzińcem zw. patio); oprócz kościołów powstaje coraz więcej obiektów użyteczności publicznej, z bogatą dekoracją elewacji i wnętrz. Tzw. barok kubański utrzymał się do pocz. XX w. W 1. poł. XX w. w architekturze kubańskiej dominowały wpływy arch. Stanów Zjedn.; po rewolucji Castro podjęto próby wypracowania form własnej architektury (zespoły mieszkaniowe, niektóre interesujące przykłady budownictwa hotelowego). Malarstwo sztalugowe zaczyna się rozwijać w XIX w. (E. Chartrand, L. Romanach). W XX w. popularny na Kubie był zwł. postimpresjonizm i koloryzm, łączone z pierwiastkami rodzimymi (symbolika, koloryt); tworzyli: A. Pelaez, R. Portocarrero oraz M. Pedro, F. Jamis, A. Vidal - reprezentujący abstrakcjonizm; rozwijało się monumentalne malarstwo dekoracyjne. W 2. poł. XX w. przodującymi dziedzinami stało się malarstwo realistyczne (z pewnymi elementami ludowymi) oraz grafika, gł. użytkowa; tworzą: S. Cabrera Moreno, S. Dari, A.A. León, U. Pena, O. Yanes. Rzeźbę reprezentują: R. Longa, S. Martinez, E. Moret, T. Oliva.