nauka o teatrze, dyscyplina zajmująca się teorią i historią teatru, problemami socjologii teatru, funkcjami reżyserii w spektaklu, gry aktorskiej, scenografii, muzyki, krytyką teatralną i opisem przedstawień (także różnymi sposobami ich rejestracji), a także dramatem - jako tekstem przeznaczonym do inscenizacji i jego relacjami z teatrem, a wreszcie - semiologią i antropologią teatru. Pierwszy wykłady z historii teatru prowadził od 1895 G.P. Baker (do 1925 na uniw. Harvarda w Cambridge, a do 1933 na uniw. Yale), w Europie: E. Lintilhac (od 1896 na Sorbonie), M. Hermann (od 1900 na uniw. w Berlinie); rozwój t. nastąpił za sprawą m. in. C. Nissena, M. Sanda, Ch. Magnina, E. Maindrona, P. Brozziego, G. Bapsta, G. Cohena, L. Cellera; w Polsce już 1913 L. Schiller postulował powołanie do życia t.; w latach 20. pojawiły się pierwsze prace (M. Rulikowski, W. Brumer); 1947-49 istniał Inst. Teatrologiczny; VII 1952 wychodzi pierwszy numer "Pamiętnika Teatralnego"; duży rozwój polskiej t. w latach 60./70. gł. dzięki pracom: S. Skwarczyńskiej, I. Sławińskiej, E. Balcerzana, T. Kowzana.
- HERRMANN, Max (1865-1942)
- SRUOGA, Balys (1896-1947)
- FINNBOGADÓTTIR Vigdis, (ur. 1930)