przysłowioznawstwo
dziedzina nauki badająca przysłowia, ich pochodzenie, treść, występowanie; także porównująca treść i sens przysłów u różnych narodów i w różnych krajach; za twórców p. uważa się Erazma z Rotterdamu (1515, księga przysłów gr. i łac. Adagia) i P. Manutiusa; w Polsce zapoczątkował ją G. Knapiusz (Adagia Polonica, 1632); najwybitniejsi polscy paremiolodzy to K.W. Wójcicki (Przysłowia narodowe, z wyjaśnieniem źródła, początku oraz sposobu ich użycia), J.S. Bystroń (Przysłowia polskie - krytyczna analiza Księgi przysłów polskich S. Adalberga), J. Krzyżanowski (Mądrej głowie dość dwie słowie, Nowa księga przysłów polskich, tzw. Nowy Adalberg); gromadzeniem istniejących i wchodzących do języka przysłów zajmuje się paremiografia; pierwsze księgi przysłów eur. opracowano w średniowieczu (w Polsce zbiór S. Rysińskiego, 1618); niezależnie od publikacji etnograficznych i czerpiących z folkloru (np. O. Kolberg, XIX w.) szczytowym osiągnięciem paremiografii pozostaje w Polsce wspomniane dzieło S. Adalberga 1889-94.
- paremiografia, (gr. paroimia = maksyma...