(język. 1)
rodzaj mowy, opozycyjny pod względem organizacji brzmieniowej wobec wiersza; nie realizuje stałego wzorca rytmicznego, zaś delimitacja wypowiedzi odbywa się jedynie na podstwie następstwa jednostek składniowych; w p. mogą pojawiać się incydentalne zrytmizowania i powtarzalność wyodrębnionych jednostek syntaktycznych (rym); jeśli te zrytmizowania i rymy mają charakter zamierzony, powstaje odrębne zjawisko, zwane p. rytmiczną; jest ona formą organizacji wypowiedzi pośrednią między p. i wierszem; od wiersza różni p. rytmiczną brak stabilnego wzorca rytmicznego i obecność innego niż składniowy sposobu członowania wypowiedzi; wzorcem współcz. p. rytmicznej jest