(lit.)
nurt literacki związany ze schyłkowym okresem baroku, zapoczątkowany we Francji w dobie Ludwika XV, przeszczepiony do innych krajów Europy (Niemcy, Włochy, Polska); obejmuje twórczość lat ok. 1720 - ok. 1780, czyli mniej więcej od ukazania się Historii Manon Lescout A.F. Prévosta i Igraszek trafu i miłości P. de Marivaux po Niebezpieczne związki Ch.de Laclosa; r. stawiało za gł. cel rozrywkę i zabawę, wniosło do twórczości galanterię, wdzięk, humor, wyszukaną formę, sentymentalizm; najpełniej przejawiło się w małych formach poetyckich (poezja do sztambucha, epigram, anakreontyk); w Polsce najpełniej wyraziło się w utworach F. D. Kniaźnina.
OŚWIECENIE, NIEMIECKA LITERATURA, POLSKA. LITERATURA. OŚWIECENIE