(Lingua, glóssa)
silnie umięśniony, pokryty błoną śluzową narząd umiejscowiony na dnie jamy ustnej kręgowców; zawiera przede wszystkim narządy smaku (liczne brodawki na jego powierzchni, tzw. kubki smakowe); jego zaczątek pojawia się u ryb; u płazów lepiej wykształcony i dość ruchliwy (najczęściej pokryty lepką wydzieliną - służy do chwytania zdobyczy); u gadów b. zróżnicowany funkcyjnie (różny stopień sprawności np. u węży i jaszczurek: wydłużony, rozdwojony na końcu, może być daleko wysuwany, służąc jako dodatkowy narząd dotyku); u ptaków słabo umięśniony i pokryty zrogowaciałym nabłonkiem; u ssaków zwykle ruchliwy, o dużej wrażliwości dotykowej, pełni wiele różnych ról: w ssaniu, łykaniu (przy pokarmach płynnych na zasadzie tłoka pompy ssącej), żuciu; u człowieka jest ponadto pomocniczym narządem mowy.