budowlany materiał wiążący używany do wyrobu zapraw i betonów, rodzaj spoiwa hydraulicznego, twardniejącego po zarobieniu go wodą i nie ulegającego potem działaniu wody; c. otrzymuje się przez wypalanie odpowiednich surowców w wysokiej temperaturze, a następnie zmielenie produktu na b. drobny proszek. W zależności od składu surowców mineralnych, temp. wypalania i stopnia miałkości rozróżnia się cementy: portlandzki, żużlowy, siarczano-żużlowy, glinowy i barytowy, a także c. specjalnego przeznaczenia (np. wiertniczy, hutniczy). Najbardziej powszechny jest c. portlandzki otrzymywany przez zmielenie klinkieru cementowego z dodatkiem gipsu (ok. 50%). Klinkier cementowy powstaje przez wypalanie w temp. ok. 1450 °C mieszaniny zmielonych surowców, zawierających wapień i glinokrzemiany; c. portlandzkie różnią się między sobą cechami wytrzymałościowymi (czyli markami, które liczbowo odpowiadają wymaganym minimalnym wytrzymałościom zaprawy na ściskanie po 28 dniach jej twardnienia), jak też szybkością przyrostu wytrzymałości zaprawy na ściskanie. Wynalezienie cementu przypisuje się Anglikowi, J. Aspdinowi, który 1824 uzyskał patent na jego wyrób.
- cement, worek cementu, wypełnić...
- cement, „człowiek głupi,...
- CEMENT ZĘBA, kostniwo