hipoteza energii właściwej odkształcenia postaciowego
jedna z hipotez wytrzymałościowych, których celem jest określenie warunków osiągnięcia przez materiały poddane złożonym obciążeniom stanu niebezpiecznego, który dla materiałów kruchych przejawia się pojawieniem pierwszych pęknięć, dla materiałów plastycznych zaś - pojawieniem się pierwszych odkształceń trwałych (plastycznych). Zgodnie z h.H. o wytężeniu materiału (stopniu zbliżenia się do stanu niebezpiecznego) decyduje tylko ta część energii nagromadzonej w materiale podczas odkształcania jednostki objętości ciała, która po usunięciu sił zewnętrznych zużywana jest na odzyskanie przez ciało początkowej postaci, a nie jego objętości. H.H. została sformułowana 1904 przez polskiego uczonego M.T. Hubera i niezależnie, na podstawie ich własnych badań, przez R. von Misesa (1913) i H. Hencky'ego (1924), stąd często nazywana jest hipotezą Hubera-Misesa-Hencky'ego, a w lit. zach. także z pominięciem nazwiska Hubera.