dział mechaniki płynów obejmujący badania, gł. doświadczalne, zagadnień równowagi i ruchu płynów (cieczy, gazów), w przewodach zamkniętych (rurociągi) oraz otwartych (kanały, rzeki, rynny), przepływie przez ośrodki porowate (zagadnienia filtracji) i wypływie przez otwory, przystawki i przelewy. H. obejmuje także zagadnienia związane z urządzeniami i budowlami hydrotechnicznymi (budowle piętrzące, kanały, rurociągi, przepusty), z maszynami hydraulicznymi (pompy, turbiny, silniki, prasy hydrauliczne itp.), z mechanizmami (rozdzielacze, zawory, sprzęgła, akumulatory i wzmacniacze hydrauliczne itp.), a także z dmuchawami, sprężarkami i wentylatorami. H. jest ściśle związana z hydromechaniką, nauką w przeważającej mierze teoretyczną. Nauki te wzajemnie się uzupełniają, a w oparciu o doświadczenia h. ustala współczynniki i koryguje nieścisłości wzorów teoretycznych opracowywanych w ramach hydromechaniki. Obie nauki mają wspólny początek, za który można uważać prace Archimedesa (ok. 250 p.n.e.). Duże zasługi dla rozwoju tej dziedziny wiedzy wnieśli: I. Newton, E. Torricelli, B. Pascal, D. Bernoulli i wielu innych, gł. XIX-wiecznych badaczy. Podział na hydraulikę - naukę doświadczalną - i hydromechanikę - naukę teoretyczną datuje się od prac L. Eulera (2. poł. XVIII w.).
- hydraulik, wezwać hydraulika, rozmawiać...
- hydraulik, „kochanek”
- iść z hydrauliką, ‘iść do toalety’...