teleskop meniskowy
układ optyczny składający się ze zwierciadła wklęsłego o pow. w kształcie wycinka kuli oraz soczewki wypukło-wklęsłej (meniska) umieszczonej pomiędzy środkiem krzywizny zwierciadła a jego ogniskiem. Jeżeli krzywizny soczewki i zwierciadła mają wspólny środek, a w jego pobliżu umieści się przesłonę, całkowicie eliminuje się gł. wady układów optycznych, tj. aberrację sferyczną, komę i astygmatyzm, co zapewnia ostrość obrazu we wszystkich jego punktach. K.M. stosuje się gł. do fotografowania nieba; jej konstrukcję opracowali 1941 niezależnie D.D. Maksutow i A. Bouwers. Zmodyfikowany układ optyczny k.M. stanowi podstawę konstrukcji teleskopów meniskowych z napyloną aluminium częścią centralną; promieniowanie odbite od tej warstwy przedostaje się przez otwór w zwierciadle gł. do obiektywu znajdującego się z tyłu teleskopu; urządzenia tego typu zapewniają, przy relatywnie niewielkich rozmiarach, szczególnie wysokiej jakości obrazy oglądanych obiektów astronomicznych, zbudowane zaś podobnie do nich obiektywy zwierciadlane stanowią wyposażenie fotograficzne (teleobiektywy).