węglan miedzi Cu2[CO3] [OH]2; kruchy minerał; barwi płomień na zielono; występuje zwykle w postaci ciemnobrunatnych (czarnych) nacieków lub skupień nerkowatych, wnętrze o pięknym ciemnozielonym lub szmaragdowym kolorze i szklistym połysku; twardość w skali Mohsa 4; stosowany jako kamień jubilerski (czyste, idealnie zbudowane okazy) oraz w architekturze jako okładzina ścian, kolumn; m. używano od starożytności do wyrobu kamei i gemm; w średniowieczu do ozdoby insygniów monarszych, relikwiarzy i ksiąg; szczególnie popularny był w klasycyzmie: inkrustacja mebli, drobne przedmioty na biurka i toaletki, świeczniki, wazony, elementy dekoracji arch. oraz do wyrobu tańszej, ale efektownej biżuterii; w postaci sproszkowanej m. używany jest w malarstwie jako pigment, tzw. zieleń malachitowa; występuje w strefach utleniania miedzianych złóż siarczkowych, gł. w Rosji (Ural); w Polsce w niewielkich ilościach w Kieleckiem (Miedzianka, Miedziana Góra) oraz na Dolnym Śląsku.