Ni, niccolum
pierwiastek chem. należący do grupy niklowców; liczba atom. 28, masa atom. 58,69, temp. topn. 1453oC, temp. wrz. 2732oC, gęstość 8,9 g/cm3; ma pięć izotopów trwałych; srebrzystobiały, błyszczący, twardy i kowalny metal o własnościach ferromagnetycznych; tworzy m.in. tlenki, siarczki, sole i wiele związków kompleksowych; n. i jego związki są toksyczne; w przyrodzie występuje w minerałach (np. nikielin, milleryt, chloantyt, gersdorfit); po raz pierwszy otrzymany 1751 przez A.F. Cronstedta; światowa produkcja niklu wyniosła 1992 - 858,7 tys. ton, z czego na Kanadę przypadało 192,1 tys. ton, na kraje b. ZSRR - ok. 180 tys. ton, dalsze miejsca w wydobyciu zajmowały Nowa Kaledonia (terytorium zamorskie Francji) - 100,5; Indonezja - 78,1; Australia - 57,7; Kuba - 32,2 tys. ton; pod względem zużycia n. pierwsze miejsce przypadało Japonii - 148,1 tys. ton, dalej USA - 118,6 tys. ton, Niemcom - 74 tys. ton.