Nb, niobium
pierwiastek chem. należący do grupy wanadowców; liczba atom. 41, masa atom. 92,90, temp. topn. 246810oC, temp. wrz. 4927oC, gęstość 8,58 g/cm3; posiada jeden izotop trwały; szary, srebrzysty, dość twardy, kowalny i ciągliwy metal; jest odporny na działanie czynników atmosf., zasad i kwasów (oprócz fluorowodorowego); tworzy m.in. niobiany, tlenki amfoteryczne, halogenki, a w wysokiej temp. reaguje z wodorem, azotem, węglem; węgliki oraz azotki n. są substancjami trwałymi o wysokiej temp. topn.; w przyrodzie występuje gł. w minerale kolumbicie (niobicie); odkryty 1801 przez Ch. Hatchetta; dawniej zw. kolumbem (Cb), zwł. w literaturze anglosaskiej.
PEROWSKIT, TANTALU STOPY, Nb, NIOBIUM, PIROCHLOR, KARBONATYTY