nauka zajmująca się odkształceniami i naprężeniami występującymi w ciałach odkształcanych plastycznie; w t.p. własności plastyczne ciał są opisywane przez wyidealizowane modele ciał rzeczywistych: 1) MODEL CIAŁA SZTYWNO-PLASTYCZNEGO zakłada, że przy naprężeniach mniejszych od granicy plastyczności ciało nie wykazuje żadnych odkształceń, powyżej tej granicy odkształcenia rosną nieograniczenie przy tych samych naprężeniach (materiał płynie); 2) MODEL CIAŁA SPRĘŻYSTO-PLASTYCZNEGO - zgodnie z nim ciało w obszarze sprężystym zachowuje się zgodnie z prawem Hooke'a, a w plastycznym - jak ciało sztywno-plastyczne; ciała rzeczywiste tylko w przybliżeniu spełniają założenia któregoś z tych modeli; t.p. stosuje się przy obliczaniu obciążeń granicznych dla różnych konstrukcji oraz przy projektowaniu procesów obróbki plastycznej metali oraz tworzyw sztucznych; t.p. zajmowali się H. Treska (doświadczenia z tłoczeniem metali), M.T. Huber (sformułowanie 1904 podstawowego warunku plastyczności), R. von Mises; fundamentalne prace współczesnej t.p. opublikowali: L. Prandtl (1920-21) i H. Hencky (1923); w badaniu ośrodków niejednorodnych i anizotropowych duże osiągnięcia mieli polscy badacze z grupy pracującej pod kierunkiem W. Olszaka.
- MECHANIKA BUDOWLI, dział ; dyscyplina...
- OLSZAK, Wacław (1902-81)