Te, tellurium
pierwiastek chem. z grupy tlenowców; liczba atom. 52, masa atom. 127,6, temp. topn. 449°C, temp. wrzenia 990 °C, gęstość 6,24 g/cm3; posiada siedem izotopów trwałych; półmetal mało aktywny chem.; tworzy dwie krystaliczne odmiany alotropowe i jedną bezpostaciową o barwie brązowoczarnej; najtrwalszą odmianą jest t. krystaliczny (tzw. t. metaliczny) o strukturze łańcuchowej; srebrzystobiały, kruchy, o połysku metalicznym i własnościach półprzewodnika o b. dużej oporności elektr.; związki t. są trujące; w przyrodzie występuje gł. w postaci tellurków złota, srebra i bizmutu oraz w postaci rodzimej; stosowany jako dodatek do stali, stopów m.in. magnezu, ołowiu, miedzi, wyrobu półprzewodników, związki t. do zwalczania owadów, barwienia szkła i porcelany, konserwacji drewna; odkryty 1782 przez F. Müllera von Reichensteina.