(1859-1921)
polityk i prawnik argentyński; 1902-03 minister spraw zagranicznych; współautor doktryny D.-Calvo, powstałej w związku z interwencją państw europejskich w Wenezueli (1902-03) i głoszącej, że wierzyciel zagraniczny nie ma prawa do uprzywilejowanego traktowania, a państwo, którego jest obywatelem, nie ma prawa podejmowania interwencji w celu ściągnięcia prywatnych wierzytelności; częściowo uwzględniona w konwencji haskiej 1907.