(nauk.)
dział pedagogiki, nauka, której przedmiotem jest proces kształcenia (nauczanie i uczenie się); ma charakter normatywny, jest teorią nauczania w sposób poprawny, racjonalny i prawidłowy, jej problematyka dotyczy celów, treści i sposobów nauczania; wyodrębnia się d. ogólną, rozpatrującą zagadnienia podstawowe i wspólne dla procesu kształcenia, oraz dydaktyki szczegółowe, odnoszące się do specyfiki nauczania na poszczególnych poziomach kształcenia i w poszczególnych typach szkół, a także dydaktyki poszczególnych przedmiotów szkolnych (d. historii, matematyki, śpiewu itp.); twórcą nowożytnej d. (a szerzej pedagogiki) był J.A. Komenský (Wielka dydaktyka 1657); podstawy metody nauczania początkowego dał J.F. Herbart, wyparł je dopiero progresywizm ("nowe wychowanie") J. Deweya; rozwój d. w XX w. wspierały badania empiryczne procesów nauczania i uczenia się, studia nad psychologią rozwojową, zastosowanie w d. nowoczesnych środków techn. (m.in. projekcji filmowych, magnetowidów, komputerów).