ELEMENTARZ

podręcznik do nauki czytania i pisania; pierwszy e. wprowadzono w XV w. w Anglii; pierwszym polskim e. była wydana 1570 w Królewcu Nauka krótka ku czytaniu pisma polskiego; nazwa e. pojawiła się w Polsce w XVIII w.: Komisja Edukacji Narodowej wydała 1785 Elementarz dla szkół parafialnych narodowych (wydawany do 1831) składający się z 3 części: Nauka czytania i pisania (w opracowaniu O. Kopczyńskiego), Nauka obyczajowa dla ludu (G. Piramowicz), Nauka rachunków (A. Gawroński) i dołączonego Katechizmu; późniejsze powszechnie używane pol. e. to: Nauka początkowego pisania, czytania i rachunków (1811) K. Wolskiego, Elementarzyk ułożony wedle metody pisania i czytania (1851) E. Estkowskiego, Elementarz dla samouków (1879) K. Prószyńskiego (Promyka) i Elementarz ukazujący się nieprzerwanie (ze zmianami) od 1910; ob. do najczęściej używanych należą: Elementarz zintegrowany R. Laskowskiej i Mój pierwszy elementarz A. Czochry.