House of Commons
od XIII w. izba niższa parlamentu ang.; jego podział na 2 izby: I.G. i Izbę Lordów ukształtował się w połowie XIV w. (za panowania Ryszarda II ). W I.G. zasiadali przedstawiciele hrabstw i miast wybierani zgodnie z zasadami przyjętymi 1429; znaczenie I.G. systematycznie wzrastało w ciągu XV w.: od 1407 wszelkie projekty ustaw skarbowych musiały być wnoszone przez I.G., od 1414 została zrównana w prawach z Izbą Lordów i zdobyła prawo stawiania urzędników królewskich w stan oskarżenia; wielką rolę odgrywała w okresie rewolucji XVII w.; w XVIII w. ustaliła się zasada, że król powołuje rząd spośród członków tego stronnictwa, które posiada większość w I.G. Do XIX w. bierne i czynne prawa wyboru do I.G. posiadali bogaci właściciele ziemscy, dopiero ustawa z 1832 i następne (1867, 1884, 1918) powiększyły liczbę uprawnionych do głosowania; 1928 przyznano prawa wyborcze kobietom. I.G. liczy 630 członków, wybieranych na 5 lat; obradom przewodniczy speaker. Po ograniczeniu uprawnień Izby Lordów (1911, 1949) I.G. stała się faktycznym organem ustawodawczym, przy czym rozpatruje ona przede wszystkim rządowe projekty ustaw; oprócz tego ma prawo interpelacji oraz prawo wyrażania wotum nieufności wobec rządu.