Tadeusz (1886-1981)
filozof; studiował u K. Twardowskiego we Lwowie; 1919-1961 prof. Uniw. W-wskiego, po II woj. świat. organizował uniw. w Łodzi, którego był pierwszym rektorem; czł. PAU i PAN (1957-62 prezes), doktor honoris causa wielu uniwersytetów (m.in. w Oksfordzie). Do gł. dzieł K. należą Elementy teorii poznania, logiki formalnej i metodologii nauk, podręcznik, który podsumował metafilozoficzne postulaty szkoły lwowsko-warszawskiej (jasność, precyzja, dbałość o należyte uzasadnianie głoszonych tez i ujawnianie zagadnień pozornych i źle postawionych) i na którym wychowały się pokolenia polskich filozofów. Sformułował tam oryginalną koncepcję filozoficzną określaną jako REIZM lub KONKRETYZM. K. poświęcał także wiele uwagi zagadnieniom etyki próbując budować etykę niezależną (świecką), ilustrację zastosowania podstawowej dla niej zasady minimalizacji cierpień w połączeniu z postulatem spolegliwego opiekuna przedstawił w Medytacjach o życiu godziwym. Po II woj. świat. gł. przedmiot zainteresowania K. stanowiła nauka o sprawnym działaniu, prakseologia, a on sam Traktat o dobrej robocie (1955) uważał za swoje gł. dzieło. Dużą wartość mają także jego Wykłady z dziejów logiki i podręcznik Kurs logiki dla prawników. Jego prace były tłumaczone na wiele języków.
POLSKA AKADEMIA NAUK, KOTARBIŃSKA, TWARDOWSKI, POLSKA. NAUKA. PO II WOJNIE ŚWIATOWEJ, OSSOWSKI, KOŁAKOWSKI, POLSKA. NAUKA. PO 1918, LWOWSKO-WARSZAWSKA SZKOŁA, ZIELENIEWSKI
- KOTARBIŃSKI, Mieczysław (1890-1943)...
- KOTARBIŃSKI, Józef (1849-1928)
- KOTARBIŃSKI, Miłosz (1854-1944)