(filoz. 1)
średniowieczny kierunek w filozofii chiń. rozwijany w opozycji do buddyzmu w czasach dynastii Song (960-1279); gł. przedstawiciel: Zhu Xi, uważający, że pierwotnym był rozum (forma rzeczy), a wtórnym materia (tworzywo rzeczy); n. stanowił oficjalną ideologie w czasach Songów.
- NEOKONFUCJANIZM, (filoz. 2)