(filoz. 2)
nawiązująca do Konfucjusza oficjalna ideologia i filozofia okresu Edo (panowanie shogunów z rodu Tokugawa 1603-1867) w Japonii; stanowił rodzaj państwowej etyki kształtującej (w dużym stopniu za pomocą ceremoniału) relacje pomiędzy zwierzchnikami a zobowiązanymi do posłuszeństwa i uległości rządzonymi; wykluczał wszelką krytykę rządzących; wpłynął na ukształtowanie jap. kodeksu rycerskiego bushido; podkreślając rolę tradycji przyczynił się do odrodzenia zainteresowania klasyką jap. (obok obowiązkowo studiowanych klasyków chińskich) i rodzimym kultem shintō, ale także do długotrwałej izolacji Japonii. W ostatnich latach termin n. zaczęto odnosić do koncepcji pojawiających się w niektórych krajach Dalekiego Wschodu (Chiny, Singapur), których rozwój i sukcesy gospodarcze wiążą się z afirmacją, przeciwstawianych Zachodowi, tzw. "wartości azjatyckich"; najbardziej znaczące wśród nich ma być - wywodzone z konfucjanizmu - przeświadczenie o przewadze dobra wspólnego (rodziny, społeczności czy wspólnoty) nad prawami i dobrem jednostki.
- NEOKONFUCJANIZM, (filoz. 1)