(prawo)
dokument wydawany przez upoważniony ustawowo urząd, potwierdzający oryginalność zgłoszonego wynalazku i nadający określonej osobie (fizycznej lub prawnej) prawo do wyłącznego korzystania z niego w sposób zarobkowy i zawodowy na terytorium kraju, którego dotyczą decyzje tego urzędu; informacja o przyznaniu p. jest rozsyłana do innych urzędów tego typu w świecie, po czym na podstawie umów międzynar. właścicielowi p. przysługuje przez okres 6 miesięcy prawo pierwszeństwa do przedłożenia wniosku o opatentowanie wynalazku w innych krajach; ochroną patentową obejmuje się też technologie produkcyjne, a ostatnio także rozwiązania marketingowe, programy komputerowe itp.; korzystanie z wynalazków objętych p. wymaga wniesienia opłaty licencyjnej (np. 2002 cała gospodarka USA ze sprzedaży licencji zyskała 40 mld dol.); pierwszą w dziejach ustawę patentową wprowadzono w Stanach Zjednoczonych (1790); w Polsce p. przyznaje Urząd Patentowy na 20 lat, prawa do p. są zbywalne i podlegają dziedziczeniu; ilość uzyskiwanych p. uważa się za jeden z mierników poziomu technicznego kraju; na Polskę przypada 1% eur. zgłoszeń patentowych; na świecie rekordzistą jest IBM, który 2001 uzyskał 3454 nowych patentów, wydając na ich opracowanie 5 mld dol. (6,2% wpływów); na 100 zajmujących się działalnością badawczo-rozwojową ilość zgłoszeń patentowych wyniosła w Niemczech – 16,2, Szwecji – 14,6, Danii – 10,4, Włoszech – 6,8, Słowenii – 3,3, Polsce – 2,7, Bułgarii – 1,1, Estonii – 0,3.