Alfred Bernhard (1833-96)
szwedzki chemik, wynalazca i przemysłowiec; prowadził badania nad nitrogliceryną (w ich trakcie zginął m.in. jego brat), wynalezioną 1846 przez A. Sobrero, uwieńczone 1866 sukcesem w postaci wynalezienia dynamitu (mieszanka nitrogliceryny i ziemi okrzemkowej); 1875 wynalazł żelatynę wybuchową, 1888 proch bezdymny; zajmował się też syntetykami, telekomunikacją, systemami alarmowymi; łącznie uzyskał 355 rozmaitych patentów; po odkryciu dynamitu, na który powstało wówczas ogromne zapotrzebowanie w kopalnictwie oraz przy budowie dróg i tuneli, zrobił ogromny majątek dzięki jego produkcji (w pocz. lat 90. XIX w. posiadał 90 fabryk na 5 kontynentach); pod wpływem swej byłej sekretarki, w której się kochał (późniejszej baronowej von Suttner) pod koniec życia zorganizował w Paryżu i Bernie dwa kongresy pokojowe oraz zapisał część swej fortuny na specjalny fundusz, z którego odsetki miały być przeznaczone co roku na nagrody ludziom, którzy w minionym roku wyświadczyli ludzkości największe dobrodziejstwa (w 5 dziedzinach: fizyki, chemii, fizjologii i medycyny, literatury oraz zasług dla międzynar. braterstwa ludzi i ograniczenia roli wojska); ze względu na brak stałego miejsca zamieszkania N. fundusz stał się po jego śmierci przedmiotem sporu między Szwecją a Norwegią i dopiero 1900 powołano Fundację Nobla.