POLSKA. LUDNOŚĆ. JĘZYK I DIALEKTY

dla przytłaczającej ludności P. ojczystym jest j. polski, zaliczany do rodziny j. indoeuropejskich (zach. słowiańska grupa językowa). J. polski wytworzył się jako język narodowy w IX-X w., wyodrębniając się z zespołu lechickiego; postać nowoczesnej polszczyzny przybiera od XVI w.; współcz. j. literacki (pisany) i potoczny (mówiony) ma podstawy XIX-wieczne; prócz odmiany ogólnonarodowej występują w nim odrębności regionalne (dialekty: wielkopolski, małopolski, śląski, mazowiecki, kaszubski, z których dwa pierwsze dały gł. zrąb wspólnej polszczyźnie); w obrębie dialektów wyróżnia się lokalne gwary (np. w Małopolsce podhalańską, krakowską, chrzanowską), także gwary miejskie (najbardziej znana - warszawska) oraz żargony i slangi grup społ.-zawodowych (gwara uczniowska, złodziejska itp.); ocenia się, że współcześnie j. pol. posługuje się ok. 50-55 mln osób w kraju i na świecie (Polonia).