rodzina języków stanowiących kontynuację wspólnego języka praindoeuropejskiego; należą do nich języki: indoirańskie, ormiański, grecki, albański, bałto-słowiańskie, germańskie, italskie (reprezentowane współcześnie przez j. romańskie); spośród wymarłych m.in. hetycki i tocharski. Mówi nimi ok. 1/3 ludności świata. Najdawniejsze zapisy w jęz. hetyckim (od XVII w. p.n.e.) i greckim (od XV w. p.n.e.); staroindyjska Rigweda pochodzi prawdopodobnie z XV w. p.n.e., nie jest jednak datowana; nieco późniejsza jest Awesta; inskrypcje łacińskie od VII w. p.n.e. Pokrewieństwo między j.i. ustalił 1816 F. Bopp; najwybitniejsi badacze wspólnoty językowej: A. Schleicher, F.K. Brungmann, H. Hirt, A. Meillet, J. Rozwadowski.
TRACKO-ORMIAŃSKIE JĘZYKI, SAFAREWICZ, WENETYJSKI język, ANATOLIJSKIE JĘZYKI, PRAINDOEUROPEJSKI JĘZYK, CELTYCKIE JĘZYKI, JONES, SCHWYZER, ORMIAŃSKI JĘZYK, TRACKO-DACKIE JĘZYKI
- HETYCKIE JĘZYKI, nazwa obejmująca wymarłe...
- JĘZYKI ŚWIATA, liczbę istniejących...
- PRASŁOWIAŃSKI JĘZYK, prajęzyk z grupy indoeuropejskiej,...