prawo narodów, ius gentium
zespół norm prawnych regulujących stosunki między państwami oraz między państwami a innymi podmiotami (np. organizacjami międzynar.); p.m.p. ukształtowało się jako prawo regulujące stosunki między suwerennymi i niezależnymi od siebie państwami; tworzone jest w drodze umów i zwyczaju; państwo jest związane tylko tymi normami, w których tworzeniu brało udział lub na które później wyraziło zgodę, oraz ma obowiązek przestrzegania podstawowych zasad p.m.p.; normy p.m.p. dzielą się na: powszechne, partykularne (regionalne) i dwustronne; w p.m.p. nie ma zorganizowanego aparatu przymusu, który mógłby ingerować w przypadku naruszenia norm tego prawa; gł. zasady p.m.p. to: suwerenna równość państw, prawo narodów do samostanowienia, zakaz agresji i interwencji, obowiązek pokojowego załatwiania sporów międzynar., pokojowego współistnienia państw o różnych ustrojach społ. i gosp. oraz obowiązek dotrzymywania zobowiązań międzynar.; zakres rzeczowy norm p.m.p. obejmuje stopniowo wszystkie dziedziny stosunków międzynarodowych. Termin prawo międzynarodowe publiczne zaczęto używać pod koniec XVIII wieku, wcześniej używano określenia "prawo narodów".
- prawo do informacji, jedno z podstawowych...
- prawo do nauki, zaliczane do grupy praw...
- wolność sumienia i wyznania, podstawowe prawo człowieka,...