język z grupy romańskich; 4 gł. dialekty: dakorumuński (podstawa współcz. j. literackiego), macedorumuński (arumuński - używany przez Rumunów żyjących w Grecji, Albanii, Serbii, Bułgarii) oraz meglenorumuński i istrorumuński (dialekty prawie wymarłe, używane w płn. Grecji i na płw. Istria); porozumienie między dialektami jest trudne, często uważa się dakorumuński za język odrębny; pierwszy znany tekst w dakorumuńskim pochodzi z 1521. Na skutek izolacji i bliskiego kontaktu z j. słowiańskimi i węgierskim, j.r. rozwinął fonologię i gramatykę odmienną od innych j. grupy romańskiej: zachował łac. rozróżnienie między długim 'o' a krótkim 'u', natomiast zatracił rozróżnienie pomiędzy łac. długim 'e' a krótkim 'i'; tendencja do zastępowania tylnojęzykowych głosek 'k', 'g' przez wargowe 'p', 'b' (np. łac. octo = opt); słownictwo bazuje na romańskim z wielką ilością zapożyczeń nieromańskich, gł. słowiańskich (a także tureckich, albańskich i arabskich); alfabet łaciński i cyrylicki.
- RUMUŃSKA LITERATURA, początkowo rozwijała...
- ROMAŃSKIE JĘZYKI, grupa języków z rodziny...
- Rumunia, godło Rumunii, zwiedzić...