Święty katolicki, a zarazem bohater jednego z największych bestsellerów literackich średniowiecza, Legendy o św. Aleksym
Aleksy był literackim ucieleśnieniem jednego z ideałów człowieka średniowiecznego – ascety. Miał pochodzić z bogatej rodziny patrycjuszy rzymskich, porzucił jednak majętne życie, gdy rodzice postanowili go ożenić wbrew jego woli. Jako żebrak mieszkał w Edessie (Syria), a zebraną jałmużnę rozdawał ubogim. Po jakimś czasie wrócił do Rzymu i nie rozpoznany 17 lat żył, nadal żebrząc, pod schodami rodzinnego domu. Wiadomość o jego pochodzeniu i losach zawierała kartka, jaką ściskał w ręce w chwili śmierci. Opowieść powstała w V lub VI w. w Syrii, od w. X była popularna w Rzymie, w XI w. przybrała ostateczny (na tyle, na ile w tamtych realiach było to możłiwe) kształt literacki we Francji. Polska wierszowana i rymowana wersja Legendy o świętym Aleksym, spisana została w 1454 r. (a być może pochodzi ona z XIV w.). Nie mamy jej pełnego tekstu, zapis bowiem urywa się na wersie 241. Tekst zawiera wiele naleciałości dialektu mazowieckiego, dlatego autor tej parafrazy pochodził zapewne z tego regionu Polski.