bohater tytułowy największego bestselleru XVI wieku, romansu rycerskiego wydanego anonimowo w Portugalii i niemal natychmiast przetłumaczonego na hiszpański, francuski i angielski, co przyniosło niespotykaną falę naśladownictw w całej Europie
Amadis – nieślubny syn króla Periona i księżniczki Eliseny, w kołysce spuszczony na morze – zostaje wyłowiony przez szkockiego szlachcica i jako towarzysz jego syna Gandelina wychowywany jest na rycerza. Jest niesłychanie zręczny, a przy tym sprawuje nad nim opiekę dobra wróżka. Na trasie swoich przygód rycerskich (walki z obrzymami itp.) poznaje angielską królewnę, chimeryczną i złośliwą Orianę, w której się zakochuje. By stać się jej godnym jako błędny rycerz rusza w świat w poszukiwaniu sławy. Po niewiarygodnych przygodach udaje mu się uwolnić króla Periona, który uznaje go za syna (wtedy właśnie nadaje sobie imię Amadisa z Walii). Wszystko to jest jednak nadal niczym dla Oriany, rozgoryczony rusza zatem dalej w poszukiwaniu przygód we Francji, Niemczech i Anglii. W ostatnim momencie, kiedy Oriana ma być wydana za króla rzymskiego, Amadis sam pokonuje wielką flotę, a Orianę umieszcza na zaczarowanej wyspie, by w końcu wymusić od króla Anglii (i jej samej) zgodę na małżeństwo. W wielu wątkach Amadis z Walii nawiązywał do rycerskich eposów, głównie cyklu arturiańskiego. Pomiędzy wierszowanym eposem rycerskim, adresowanym głównie do elit dworskich, a pisanym prozą romansem rycerskim, adresowanym do nowego, wyłaniającego się wraz z rozpowszechnieniem książki drukowanej, bardziej masowego czytelnika istnieje zasadnicza różnica. O ile motywami działań bohaterów eposu rycerskiego były ideały, takie jak obrona chrześcijaństwa (Roland czy Cyd), pokrzywdzonych (Lancelot) czy zagrożonej społeczności (Król Artur) to Amadis działa głównie w interesie własnym (zdobycie miłości Oriany). Pomimo baśniowej aury opowieści Amadis z Walii był pierwszym bohaterem, z którym mogli utożsamiać się czytelnicy rodzącej sie nowożytnej Europy, postacią walczącą o osobisty sukces. To było powodem niewiarygodnego sukcesu tej opowieści, ale też krytyki romansów rycerskich z strony Kościoła czy wielkich humanistów, uważających, że mają one demoralizujący wpływ na stan umysłów. Jednak największy krytyk romansów rycerskich, autor ich bezlitosnej parodii, jaką jest Don Kichot, Miguel de Cervantes, czynił dla Amadisa z Walii wyjątek. Kiedy proboszcz i bakałarz Carrasco, przekonani że to właśnie lektura romansów rycerskich była powodem szaleństwa Don Kichota i decydują się spalić te, które znajdowały się w jego bibliotece, postanawiają zgodnie zachować Amadisa z Walii jako książkę jedyną w swoim rodzaju. Sam Don Kichot też jako wzór rycerza najczęściej przywołuje Amadisa.