bohaterka szeregu utworów literatury antycznej i późniejszej
Córka ➞ Edypa i Jokasty, siostra ➞ Polinika i Eteoklesa; posłuszna obowiązkowi rodowemu, Antygona dokonała zakazanego na mocy praw pochówku poległego w trakcie ataku na Teby Polinika – wydarzenia towarzyszące pogrzebowi stanowią kanwę wielu dzieł starożytnych, z których najbardziej znane to tragedie Sofoklesa (Antygona, Edyp w Kolonos) oraz Eurypidesa (Fenicjanki), ale wspomnieć można również Fenicjanki Seneki i Tebaidę Stacjusza. Później losami Antygony zajmowali się m.in. Racine (Tebaida), Rotrou (Antigone), Alfieri (Antigone). W wizji romantycznej działania Antygony przedstawia się jako słuszny bunt przeciw zbrodniczemu, opresyjnemu państwu, w niej samej dostrzegając ucieleśnienie cnót jednostki (arcydziełem romantycznej interpretacji pozostaje przekład Sofoklesowej Antygony pióra F. Hölderlina; koncepcja buntu przeciw bezmyślnemu okrucieństwu tyrana przenika Antygonę Hasenclevera, 1917); u późniejszych autorów, prezentujących bardziej rewizjonistyczne podejście do zaczerpniętej z mitologii tematyki, postępowanie Antygony wynika z jej namiętnej, kazirodczej namiętności do Polinika czy wręcz stanowi następstwo rzeczywistego związku między rodzeństwem (tak przykładowo A. Gide Oedipe, acz ślady takiej interpretacji sięgają scholiów do Stacjusza i dramatu Rotrou). W literaturze najnowszej największą sławę zyskała Antygona J. Annouilha, który odarł sofoklejskich bohaterów z ich charakterystycznej posągowości. Na uwagę zasługują również adaptacje zainspirowane grozą wojny: epicki poemat Ballanche’a Antigone (1814), pamflet R. Rollanda A l’Antigone eternelle (1916), dramat B. Brechta Antigone (wystawiony 1948) czy wreszcie dramat A. Fugarda The Island (wystawiony 1973).