postać z powieści Michaiła Bułhakowa Mistrz i Małgorzata
Azazello, członek demonicznej świty Wolanda, odznaczał się niezwyczajnie szpetną fizys: szerokie bary przy niskim wzroście, kieł sterczący z ust, płomiennie rude włosy. Jego imię stanowi odwołanie do Starego Testamentu (Księga Kapłańska 16, 8-10) i oznacza demona pustyni; upadły anioł Azazel występuje także w apokryficznej Księdze Enocha, gdzie uczy ludzi wytwarzać broń i biżuterię, kobiety zaś zdobywają dzięki niemu rozpustną umiejętność malowania się (dlatego właśnie Azazello wręcza ➞ Małgorzacie krem, który odmładza i upiększa). W powieści Bułhakowa pełni także funkcję jednego z wcieleń Goetheańskiego Mefistofelesa. W Mistrzu i Małgorzacie jego żywiołem jest przemoc: teleportuje Stiepana Bogdanowicza z Moskwy do Jałty, wypędza z fatalnego mieszkania Popławskiego, zabija z rewolweru Barona Meigla. Po odlocie Wolanda ze świtą z Moskwy Azazello przybiera swoją prawdziwą postać: kieł zniknął, zez okazał się kamuflażem – jego oczy były jednakowo puste i czarne, twarz zaś była blada i zimna.