tytułowa postać opowiadania Juliana Stryjkowskiego Sen Azrila
Żyd, który przybywa do prowincjonalnego miasteczka w Galicji przed I wojną światową, by po dwudziestu latach nieobecności odmówić kadysz (modlitwa za zmarłych) na grobach rodziców. W rodzinnym mieście, pośród znajomych twarzy, odżywają wspomnienia z młodości. Azril, syn reb Pinchesa, kochał się w Temie, której jednak – z powodu ubóstwa obydwu rodzin – nie poślubił. Jego żoną została kaleka Szprynca. Opuściwszy po śmierci ojca rodzinne miasto, dorobił się majątku i doczekał dwóch córek. Jego romans z mamką jednej z nich, Nastką, stał się przyczyną samobójczej śmierci Szpryncy. Owdowiały Azril żyje nadal z Nastką i jej synem Wasylem (prawdopodobnie owocem tego nieprawego związku). Do miasta swojej młodości przybywa z powodu snu, w którym zmarły ojciec wręczał mu zwitek pergaminu dla reb Mendla. Azril składa wizytę reb Mendlowi, spodziewając się, że ten objaśni mu znaczenie snu. Na próżno – zniedołężniały starzec żyje już tylko we własnym świecie. Przyjazd Azrila ma jeszcze jedną, mniej jawną przyczynę: list od starego swata Ojwediego, proponującego mu dobrą partię. Dla Azrila, który boleje nad tym, że nie ma męskiego potomka, byłaby to szansa na zachowanie ciągłości rodu. Ze swatów nic jednak nie wychodzi. Podobnie jak z odnalezienia grobu ojca. Tym samym obowiązek synowski nie zostaje wypełniony. Próba odszukania łączności z porzuconym dawno światem kultury żydowskiej kończy się porażką. W drodze na stację kolejową Azril umiera na zawał serca.