(1898-1984)
poeta hiszp., laureat Nagrody Nobla (1977), członek hiszp. Akademii Nauk. Istnienie człowieka, jego miejsce w naturze, miłość i śmierć to natchnienie twórcze poezji A. W początkowym okresie przedstawiciel surrealizmu, w późniejszej fazie twórczości, upraszczając środki wyrazu, łączy współczesne tendencje lit. z wpływami tradycyjnej liryki hiszp. Z ogromną doskonałością stylistyczną operuje wierszem białym, który przechodzi w prozę poetycką. Najbardziej znane zbiory poezji refleksyjnej A. to m.in. Zakres (1928), Szpady jak wargi (1932), Cień raju (1944), Samotny świat (1950), Dzieje serca (1954), W rozległej dziedzinie (1962), Dialogos del conocimiento (1974). Jest też autorem poematu prozą Namiętność ziemi (1935), natomiast fragmenty wspomnień zawarł w Spotkaniach (1958). W uzasadnieniu przyznanej mu Nagrody Nobla napisano: "za wybijającą się twórczość poetycką, która odzwierciedla sytuację człowieka w kosmosie i we współczesnym społeczeństwie i stanowi świadectwo odrodzenia hiszpańskiej poezji w okresie międzywojennym".
- Aleixandre y Merlo Vicente, (1898-1984)