(1624-77)
poeta metafizyczny. Ur. we Wrocławiu; po studiach na uniwersytetach w Strasburgu, Lejdzie i Padwie wrócił do rodzinnego miasta, tu umarł, jego szczątki spoczywają w podziemiach kościoła Św. Macieja. Wiersze religijne ukazały się w Wiedniu (1657), natomiast wyd. drugie w Kłodzku (1675) pt. Anielski wędrowiec oraz Święta rozkosz duszy. Pisane wg wzoru franc. aleksandrynu, są arcydziełem klarownego, zwięzłego jęz. i stylu, najczęściej występują w formie epigramatów lub aforyzmów. Poezja A.Ś. nawiązuje do wielkich mistyków średniowiecza, m.in. do J. Eckharta i późniejszych, jak Ignacego Loyoli. Intelektualna wartość tej poezji uczyniła go prekursorem romantyzmu, inspirowała m.in. A. Mickiewicza podczas pisania aforyzmów Zdania i uwagi. Filolodzy XX w. porównują głębię filoz. wierszy A.Ś. z Lao-tsy, Konfucjuszem i in. mędrcami ludzkości.