1) umiejętność kształtowania i organizowania przestrzeni w formach mających na celu zaspokojenie potrzeb materialnych i duchowych człowieka; dotyczy kształtowania budynku, jego otoczenia, układów przestrzennych ( urbanistyka), osadniczych, miejskich, regionalnych, kształtowania krajobrazu. A. łączy wiele dziedzin i dyscyplin humanistycznych, technicznych itp. i musi stale dostosowywać się do przemian cywilizacyjnych oraz kryteriów estetycznych; 2) całość dzieła zrealizowanego w procesie twórczym: a. budowli, a. wnętrza, a. krajobrazu, a. miasta. Integralną część tak rozumianej a. stanowią umiejętności techniczne związane z realizacją projektu (np. wprowadzanie nowych technik, materiałów budowlanych, rozwiązań konstrukcyjnych); 3) przejaw cywilizacji i kultury ludzkości w różnych epokach i na różnych obszarach. Równolegle z rozwojem sztuki kształtowała się teoria sztuki architektonicznej, rodzaj poetyki architektury; tworzyli ją m.in. Witruwiusz, Villard de Honnecourt, L.B. Alberti, A. Palladio, V. Scamozzi, A.F. Blondel, E. Viollet-le-Duc, Le Corbusier; w Polsce, m.in. S.K. Potocki, P. Aigner, S. Sierakowski.
- architektura, studiować architekturę...
- architektura, ( architecture )
- ARCHITEKTURA, dwumiesięcznik poświęcony...