doktryna teologii chrześc. sformułowana w IV w. przez aleksandryjskiego kapłana Ariusza, głosząca odmienną niż Kościół koncepcję Trójcy Św. A. uznawał Chrystusa za Syna Bożego, lecz sprzeciwiał się pojmowaniu Go za równego Bogu Ojcu, natomiast Ducha Św. określał mianem pierwszego stworzenia Syna. Niekorzystna dla a. decyzja soboru nicejskiego (325) podzieliła ówczesny świat chrześcijański na dwa przeciwne sobie obozy, a potępienie doktryny przez sobór konstantynopolitański I (381) przyczyniło się do jej upadku w końcu tego samego stulecia. W postaci szczątkowej a. przetrwał do VII wieku w Europie Środkowej, odrodził się w czasie reformacji.
- arianizm, 1. pierwsza z wielkich...
- ARIANIZM, teol. wywodząca się...
- antytrynitarze, 1. wyznawcy antytrynitaryzmu...