(1474-1533)
poeta wł., dramaturg, komentator dzieł Dantego, znawca Petrarki i antyku. Próby poetyckie rozpoczął od naśladowania liryków łac. i sonetów Petrarki. Fascynację teatrem ujawnił jako autor komedii na wzór Terencjusza i Plauta. Do końca życia pracował nad swym najważniejszym dziełem, poematem epickim Orland szalony, który ukazał się w ostatecznej wersji w 1532 r. A. nawiązuje w nim do powieści rycerskich i Pieśni o Rolandzie; poemat składa się z 46 pieśni napisanych oktawą. Na plan pierwszy wysuwa A. wątek miłosny, historie rycerskie traktuje z humorem. Główny motyw Orlanda to nieodwzajemniona miłość do pięknej Angielki, która staje się przyczyną obłędu rycerza. A. swobodnie łączy groteskę i fantazję (pierwszy opis podróży na Księżyc, cuda, baśniowe rekwizyty) z rzeczywistością. Autorem pol. przekładu Orlanda szalonego był P. Kochanowski, tłumacz m.in. Jerozolimy wyzwolonej T. Tassa. Od nazwiska A. pochodzi tzw. ariostyczna ironia - swoisty ton narracji wyrażający się w stosunku autora do świata przedstawionego, nacechowany dystansem i odcieniem subtelnej ironii; a.i. inspirowała silnie romantyków, m.in. G. G. Byrona, J. Słowackiego (np. Beniowski).
- Ariosto Ludovico, (1474 -1533)
- ARIOSTO Ludovico, (1474-1533)
- LUDWIK, Pochodzenia starogermańskiego,...