(wł. = piękny śpiew)
1) technika wokalna rozwinięta w XIX w. we Włoszech, w której na pierwszy plan wysuwa się sprawność techniczną i piękny śpiew. Związana z tradycją tzw. szkoły neapolitańskiej, obecna w twórczości V. Belliniego, G. Donizettiego, G.A. Rossiniego; 2) styl we wł. muzyce wokalnej ukształtowany w latach 1630- 40 (gł. reprezentanci: T. Rossi i F. Cavalli), w którym słowo odgrywa równie ważną rolę jak muzyka. B.c. przyczyniło się do wyodrębnienia różnic między arią, recytatywem i ariosem. W ariach b.c. kompozytorzy zerwali z wirtuozerią, stosowali przenikliwy i silny głos kastratów.
- Bellini Vincenzo, (1801-35)
- ROSSI, Luigi (1598-1620)
- Puccini Giacomo, (1858-1924)