(łac. infinitivus)
forma fleks. czasownika, nieokreślona co do kategorii, czasu, osoby, liczby i rodzaju; wykładnikiem morfol. b. jest sufiks fleks. -ć, np. czyta-ć, śpiewa-ć, malowa-ć. B. w jęz. stpol. miał dwa zakończenia: -c od czasowników, których temat zakończony był na spółgł. tylnojęzykową -k lub -g, np. piec, rzec, móc // piek-ę, rzek-ę, mog-ę. To -c wywodzi się z prasłowiań. połączenia -*kti. Drugie zakończenie to -ci (Λ prasłowiań. -*ti), np. powiedzieci, mieci. Formy te pojawiają się do XV w., np. w Biblii królowej Zofii. B. w polszczyźnie współcz. używany jest jako część czasu przyszłego złożonego, wymiennie z imiesłowem przeszłym, np. będzie malować lub będzie malował; w roli dopełnienia lub podmiotu, często wymiennie z rzeczownikiem odsłownym, np. zaczął malować lub zaczął malowanie; b. w tej roli mogą się tym samym stawać podmiotami zdań lub dopełnieniami w zdaniach, np. miłość wyrażać przystoi każdemu (wyrażanie miłości przystoi każdemu).
- bezokolicznik, forma bezokolicznika,...
- bezokolicznik, „homoseksualista”...
- BEZOKOLICZNIK, podstawowa forma nie...