(gr. bibliós = łodyga papirusu, l.mn. ta biblia = księga; łac. biblos = papirus, rodzaj trzciny rosnącej nad Nilem, materiał piśmienniczy, zwój, księgi)
inna nazwa Pismo święte. Zawiera dzieje od stworzenia świata przez historię Abrahama i proroków, Chrystusa i apostołów; zbiór ksiąg w tradycji judeochrześc. uznanych za święte. B. obejmuje ST i NT; w kanonie kat. podział ST oparty jest na treści ksiąg historycznych (21), dydaktycznych (9), prorockich (16), napisanych w jęz. hebr., gr. i częściowo aram. Poszczególne księgi ST mają różne tło hist. (historia narodu izraelskiego, praojców, np. Abrahama, Izaaka, Mojżesza, Jakuba i jego syna), różnią się jęz., stylist., kompozycyjnie, czasowo i autorstwem. Wyjaśnianiem zajmuje się biblistyka. NT obejmuje 27 ksiąg, w tym księgi hist. 4 Ewangelie (Mateusza, Marka, Łukasza, Jana), Dzieje Apostolskie, Listy Apostolskie oraz Apokalipsę; gł. tematem NT jest życie Jezusa Chrystusa, powstanie pierwszych gmin chrześc.; napisany w jęz. gr. i aram. B. inspiruje twórców lit., muzyki, malarstwa, rzeźby, dostarcza wzorów osobowych, jest podstawą etyki, myśli filoz., zawiera bogactwo gat. lit., fabuł, anegdot, motywów, symboliki, metaforyki, alegorii.