(1573-1610)
malarz wł. wczesnego baroku, uznany za jednego z największych reformatorów malarstwa. Szybko zdobył uznanie, ale ze względu na trudny charakter wikłał się w różne konflikty. Malował głównie sceny rodzajowe (Gracze w karty, Chłopiec ugryziony przez jaszczurkę), mit. (Bachus, Meduza), a szczególnie kompozycje rel. (Powołanie św. Mateusza na apostoła, Wieczerza w Emaus, Męczeństwo św. Mateusza, Ukrzyżowanie św. Piotra, Śmierć Marii, Dawid z głową Goliata). Tematy rel. przedstawiał w sposób prosty, w zwykłej, codziennej scenerii, w miejscach mało godnych, a osoby święte przypominały postacie z ludu, co powodowało protesty zamawiających. Taką samą uwagę poświęcał przedstawianym postaciom, jak przedmiotom. Martwe natury malował chętnie w niekonwencjonalny sposób, np. przedstawiając młodych ludzi z koszami kwiatów, owoców, z instrumentami (Grająca na lutni). Cechą charakterystyczną malarstwa C. był doskonały rysunek, mistrzowska, żywa kompozycja, harmonijny, subtelny kolor i nowatorski sposób modelunku światłocieniowego (chiaroscuro). Skracając perspektywę, ciemne tło rozjaśniając kontrastowym światłem, które często wskazywało istotne dla przedstawianego problemu elementy, osiągał niezwykły dramatyzm kompozycji obrazu. Styl C. nazwany caravaggionizmem zyskał wielu naśladowców i wywarł wielki wpływ na malarstwo europ., np. z jego doświadczeń w zakresie światłocienia korzystał m.in. Rembrandt.
- CARAVAGGIO Michelangelo Merisi da,
- CARAVAGGIO, właśc. Michelangelo...