(gr. charaktr = piętno, cecha, wizerunek)
1) postać lit. o wyraźnie zarysowanych cechach umotywowanych psychologicznie, ujawniających się m.in. w działaniu i interakcjach z innymi postaciami świata przedstawionego. Niezmienność cech bohatera w trakcie rozwoju fabuły określana jest mianem ch. statycznego (np. Boryna z Chłopów W. Reymonta) w przeciwieństwie do wyraźnych zmian w sposobie postępowania, czyli ch. dynamicznego (np. Jacek Soplica z Pana Tadeusza A. Mickiewicza); 2) gatunek lit. moralitetowej ( moralitet), będący wizerunkiem, szkicem charakterologicznym postaci, którego twórcą był Teofrast (372-287 p.n.e.), autor zbioru 30 portretów Charaktery. Tradycję tego gatunku kontynuowali w Polsce m.in. H. Rzewuski, M. Bałucki, Z. Nałkowska.