(1904-89)
hiszp. malarz, grafik, scenograf i teoretyk sztuki, przedstawiciel surrealizmu. Z surrealistami spotkał się w Paryżu w 1929, lecz nie w pełni identyfikował się z założeniami grupy (manifestem A. Bretona) i skonstruował, jak sam określił, metodę "paranoiczno-krytyczną". Był mistrzem prowokacji zarówno w twórczości, jak i kreowaniu własnego ekscentrycznego wizerunku. Tworzył zaskakujące, odkrywające tajemnice podświadomości i snu zestawienia przedmiotów, które umieszczał w niezwykłych sceneriach (Płonąca żyrafa, Kanibalizm jesienny). Malarstwo D. odznacza się wirtuozerią rysunku, maestrią w kreśleniu perspektywy. W rzeźbach powtarzał motywy malarskie, np. Wenus z szufladami, miękkie, rozwałkowane zegarki z Trwałości pamięci realizował w krysztale. Interesował się filmem, współpracował z L. Buńuelem w czasie realizacji Psa andaluzyjskiego; tworzył scenografię, grafikę książkową, projekty biżuterii. Opublikował autobiografię Tajemnicze życie Salvadora Dali. Należał do najpopularniejszych, a zarazem najbardziej kontrowersyjnie odbieranych twórców XX w. Jego muzeum (założone w 1974 przez samego artystę) mieści się w Figueras.