(łac. decorus = przyzwoity, stosowny)
zasada wewn. ładu dzieła lit., zgodności formy i treści, określona w Poetyce Arystotelesa, później powtórzona przez Cycerona i Horacego. Znaczenie tematu wyznaczało użycie stosownego gatunku, w hierarchii najwyższej umieszczono epikę, poniżej były kolejno tragedia, komedia, satyra i sielanka. Regułę d. przypomniał w oświeceniu F.K. Dmochowski w Sztuce rymotwórczej, nie respektowali jej twórcy romantyczni.
- decorum, określona pierwotnie...
- Corneille Pierre, (1606-84)
- norma estetyczna, historycznie zmienna...