odmiana przez przypadki; zbiór wszystkich form fleksyjnych. W jęz. pol. wyróżniamy d. zaimkową, obejmującą zaimki rzeczowe, osobowe (ja, ty, my, wy, on); liczebnikową, obejmującą liczebniki główne (dwa, trzy, cztery); przymiotnikową, w której końcówki są wykładnikami kategorii przypadka, liczby i rodzaju (miły, miła, miłego; który, która, którzy); rzeczownikową, w której końcówki są wykładnikami przypadka i liczby (stół, stołu, stołów; tysiąc, tysiąca, tysiące). D. w rozwoju jęz. uległa zmianom; nie naruszyły one w większym stopniu typu językowego - jęz. pol. pozostał fleksyjny. Do zmiany doszło w obrębie kategorii liczby, obejmowała ona w stpol. trzy człony: l. poj., l. mn., l. podwójną, zakres użycia każdej z nich rozciągał się na rzeczowniki, zaimki, przymiotniki, imiesłowy, czasowniki; w praktyce jednak nie wszystkie wyrazy tworzyły formy wszystkich trzech liczb, np. gdy dany rzeczownik pojawiał się z liczebnikiem dwa: dwa panica, dwu panicu, dwoma panicoma - dwaj panicze, dwóch paniczów, dwoma paniczami itd. Z zanikiem tej kategorii wyszły z użycia też odpowiednie formy z wyjątkiem np. ręce, ręku, rękoma, uszu, uszyma.
- deklinacja, odmieniać wyraz według...
- DEKLINACJA, (język.)
- DEKLINACJA, (astr.)